தனிமையின் விண்மீன்..

அந்த விண்மீன்

எப்போதும் தனியாகத்தான் இருக்கிறது

அதன் ஒளியும் அதன் வலியும் ஒன்றுதான்

ஆயிரம் விண்மீன்கள் சூழ இருந்தும்

அது தனது தனிமையை விரும்புகிறது.

எத்தனை சாம்பல் மேகங்கள்

அதன் கண்களை மறைக்க முயன்றன

எத்தனை கறுப்பு இரவுகள்

அதன் ஒளியை விழுங்க முயன்றன

ஆனால் அந்தக் கனல் மீன்

இன்னும் எரிகிறது, பிரகாசிக்கிறது.

அது காதலர்களின் விண்மீன்

பிரிந்தவர்களின் விண்மீன்

எதிர்பார்ப்பவர்களின் விண்மீன்

கடலின் ஆழத்தில் மிதக்கும் மீனவர்களின்

கண்களில் தெரியும் ஒளி அது

தொலைந்து போன வழிப்போக்கர்களின்

நெஞ்சில் துடிக்கும் நம்பிக்கை அது.

அதன் தனிமை எனக்குத் தெரியும்

நானும் ஒரு விண்மீன் தான்

பூமியில் தனியாக எரியும் விண்மீன்

என் வார்த்தைகள் என் ஒளி

என் கவிதைகள் என் கதிர்கள்.

நள்ளிரவில் நான் பார்க்கிறேன்

அந்த விண்மீனின் தனிமையை

அது என் தனிமையை பார்க்கிறது

நாங்கள் இருவரும் புரிந்து கொள்கிறோம்

மௌனத்தின் மொழியை

வலியின் வரலாற்றை

ஒளியின் இரகசியத்தை.

எங்கோ ஒரு காதலி காத்திருக்கிறாள்

அந்த விண்மீனைப் பார்த்தபடி

எங்கோ ஒரு கவிஞன் எழுதிக்கொண்டிருக்கிறான்

அந்த விண்மீனை நினைத்தபடி

எங்கோ ஒரு புரட்சியாளன் நடந்து கொண்டிருக்கிறான்

அந்த விண்மீனை நம்பியபடி.

விண்ணின் கருமையில் ஒளிரும்

அந்தத் தனி விண்மீன்

நமது தனிமையின் வேர்களை

நமக்குக் காட்டுகிறது

நமது வலிமையின் ஆதாரத்தை

நமக்குப் போதிக்கிறது.

இறுதியில் நாம் அனைவரும்

தனித்தனி விண்மீன்கள் தான்

ஒவ்வொருவரும் தனித்து ஒளிர்கிறோம்

ஒவ்வொருவரும் தனித்து எரிகிறோம்

தனிமையின் வலிமையை, ஒளியின் நேர்மையை

இருளின் தேவையை, காதலின் நித்தியத்தை

விண்மீன் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறது

காதுகொடு கேள்

இது தான்

அந்த விண்மீனின் பாடல்

நமது பாடல், தனிமையின் சங்கீதம்

ஒளியின் கவிதை..

-திரு