என் நிழல்..

என் நிழல்

என்னைத் தொடர்கிறது

தெருவோரம்

ஒரு நாய்க்குட்டி போல

கூப்பிட்டால்

வருவதில்லை

விரட்டினால்

போவதில்லை

காலையில்

என் முன்னால் நடக்கிறது

மாலையில் 

பின்னால் தொடர்கிறது

இரவில்

எங்கோ மறைந்து போகிறது.

சாலையோர மரங்களுக்கடியில்

என் நிழல் சந்திக்கிறது

பல நிழல்களை.

அவை பேசிக்கொள்கின்றன

மௌனத்தில்

நாம் கேட்க முடியாத

பல கதைகளை.

நான் போகும் போதெல்லாம்

நிழல் என் காலடிச் சுவடுகளை

அதன் கருப்பு நினைவுப் பெட்டியில் சேகரித்து வைக்கிறது

வீட்டுச் சுவற்றில்

தலைகீழாக நிற்கிறது

என் நிழல்.

உலகைப் புரிந்து கொள்ள

சில நேரங்களில்

நாமும் தலைகீழாக

நின்று பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது.

மேசையில் விளக்கொளியில்

என் நிழல் படிக்கிறது

என்னோடு சேர்ந்து

ஆனால் அதற்குப் புரிகிறது

நான் புரிந்து கொள்ளாத

பல அர்த்தங்கள்.

சில நேரங்களில்

என் நிழல் தெரிவதில்லை.

அப்போது நான்

பயப்படுகிறேன்

நான் இருக்கிறேனா என்று.

வெயிலில் நடக்கும்போது

என் நிழல் குட்டையாகிறது

குளிரில் நடக்கும்போது

நீளமாகிறது.

மனிதர்களும் அப்படித்தான்

சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப

மாறிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்.

இப்போது

இந்தக் கவிதையை எழுதும்போது

என் நிழல்

என் கையசைவுகளைப் பார்த்து

புன்னகைக்கிறது.

அதற்குத் தெரியும்

நான் எழுதப் போகும்

அடுத்த வரி..