பாறையின் மேல் விழும் பனித்துளி
தன் நிலைகுத்தச்சை இழக்கிறது
பொருட்களின் புவியீர்ப்புக் கோட்பாடு
பரிதவிக்கிறது,
இந்த இடைவெளியில்
சாய்வுமானியை நான் கையில் எடுக்கிறேன்
குமிழி நடுங்குகிறது நினைவுகளின் பரப்பில்
-
வரலாற்றின் மிக நீண்ட
கடற்கரைப் புதைகுழிகளில்
நிலத்தடி நீரின் ஆதிமூலம் போல
மூச்சுக் காற்று புதைந்திருக்கிறது
வரலாற்றின் மண்ணில்
கான மயிலின் தூவிகள்
பழங்கால வேட்டையாடிகளின்
அம்புகளாய் உதிர்கின்றன
-
பனையின் வேர்கள் தொடர்கின்றன
பூமியின் நடுவரை
மூதாதையர்களின் எலும்புகளை
வீழாதிருத்தலின் ஆதாரமாய்
பற்றிக் கொள்கின்றன
-
தோண்டும்போது கிடைக்கும்
பழைய காலத்து முகத்தில் தெரிகிறது
காலத்தின் கருப்பு வெளிச்சம்
பண்டைய எழுத்துகளைப் படிப்பது போல
அந்த முகத்தின் மடிப்புகளை
கைகளால் தடவுகிறேன்
-
களிறு சென்ற பாதச்சுவடுகளில்
தேங்கியிருக்கிறது மழைநீர்
அந்தச் சிறு குளங்களில்
தொல்பொருட் கண்ணாடி போல
வானம் பிரதிபலிக்கிறது
-
இப்போது நான் அறிகிறேன்
இந்த மண்ணின் அடுக்குகளை,
ஒவ்வொரு அடுக்கிலும் புதைந்திருக்கிறது
எங்களின் மொழியும், காலமும், வாழ்வும்
சொந்த வேர்களைத் தேடி
தோண்டிக் கொண்டே செல்கிறேன்
-
பூமியின் நிழலில் சிக்கி
திங்கள் கறுக்கிறது
இந்த இருள்
ஒரு தொல்லியல் அகழ்வாய்வு
நான் கையில் பிடித்திருக்கும்
சாய்வுமானியின் குமிழி
மெல்ல அசைகிறது
காலத்தின் அனைத்து திசைகளிலும்
-
துன்பமும் இன்பமும் இரண்டு துருவங்கள்
அவற்றுக்கிடையே ஊசலாடுகிறது வாழ்க்கை
சாய்வுமானியின் குமிழி போல
அந்த நடுநிலைக் கோட்டை,
பூமியின் ஈர்ப்பு மையத்தை
நான் தேடுகிறேன்
-
எல்லாமே சாய்ந்திருக்கிறது
ஏதோ ஒரு கோணத்தில்,
ஆனால் இந்தச் சாய்வுதான்
பூமியின் சுழற்சியை உருவாக்குகிறது
இதில் நிலைகுத்தென்பது ஒரு கனவு
சமநிலை என்பது
இன்னும் நடக்க வேண்டிய
மிக நீண்ட பயணம்..
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக