இறப்பற்றவர்களுக்கு வயதில்லை..

உன் பிறந்தநாளில் 

வீரச்சாவு 

அழிவின்மையைப் பரிசளிக்கிறது 

நந்திக் கடல் மணலில்

நடந்த கால்கள் இப்போது இல்லை

ஆனால்  நீ தான் இன்னும் நடக்கிறாய்

விதைத்துச் சென்றாய்

நன்றி கெட்டவர்கள் நாம் 

இன்னும் அறுவடை செய்யவில்லை

பாதிப் பாலம் கட்டிவிட்டாய்

மீதி காற்றில் நிற்கிறது

காற்றில் நடக்கக் கற்றுக்கொள்கிறோம்

மரணத்திற்கும் பிறப்பிற்கும்

இடையே ஒரு கோடு

அதை நீ அழித்துவிட்டாய்

ஒவ்வொரு தாயின் கருவிலும்

நீ மீண்டும் உருவாகிறாய்

பிறக்காத குழந்தைகளின்

முதற் பெயர் நீ

கடைசித் தோட்டா 

உனை நோக்கி வந்தபோதில் 

உடன் நின்றவர்களுக்கும்

மக்களுக்கும்

என்ன சொல்ல  நினைத்திருப்பாய்..? 

அண்ணா..!

இன்று உன் பிறந்தநாள்

கண்முன்னே நீ இல்லை

ஆனாலும் இல்லாமையிலும் 

இன்னும் இருக்கிறாய்

மரணமற்றவர்களுக்கு வயதில்லை

நீ எப்போதுமே 

அந்த இறுதி நொடியில் 

உறைந்து நிற்கிறாய்..

வேரொடு சாய்ந்தனம்..

வென்றிடும் வினைத்திறன் வீழ்ந்தது மெய்யென

வெம்முயல் தோல்வியின் வேரொடு சாய்ந்தனம்,

நின்றிடும் உயிர்த்துடிப் பென்னவோ நெஞ்சினில்

நீள்பதிவாய் நிலைத்தது ஓர் நியதியே

குன்றிடு மரபினர் 

கூறிய கோழைமை 

கொல்லுயிர் கொள்கையென் றெண்ணமுள் ஊன்றியே

சென்றிடா துயிரினைச் சேர்த்துவைத் தாரென

சீவன்தான் நீளுது தேய்ந்துகொண் டேயுமே..

இதற்கெல்லாம் என்ன பதில்..

​பல்லாயிரம் இதயங்கள்

ஒரே கனவுக்காகத் துடிப்பதை நிறுத்தின 

அவர்களின் கடைசி மூச்சில்

தமிழீழம் என்ற சொல் மிதந்தது.

-

இப்போது அந்த ஆன்மாக்கள்

வானத்தில் அலைகின்றன 

பதில் இல்லாத கேள்விகளாக

முடிவில்லாத ஏக்கங்களாக

-

அவர்களின் எலும்புகளில்

இன்னமும் கூட 

விடுதலையின் பாடல்கள் 

உறங்குகின்றன,

ஆனால் வரலாற்றை 

எழுதுவது என்னமோ 

வென்றவர்களின் பேனா மட்டுமே

-

இந்தப் பிரபஞ்சத்தில்

நியாயம் ஓர் அனாதைக் குழந்தை,

பலவான்களின் காலடியில்

அழுது கொண்டிருக்கிறது 

-

ஆன்மபலம் என்பது

காற்றில் எழுதப்பட்ட கவிதை,

புயல் வரும்போது

அது சிதறி மறைந்து விடுகிறது

-

உண்மையின் வாள்

தந்திரத்தின் கயிற்றால் 

கட்டப்பட்டுள்ளது,

நேர்மையின் கேடயம்

சூழ்ச்சியின் அம்புகளால் 

துளைக்கப்பட்டுள்ளது

-

நாங்கள் இருக்கிறோம்

எங்கள் இல்லாமையில்,

நாங்கள் வாழ்கிறோம்

எங்கள் மரணத்தில்

-

எங்கள் வீழ்ச்சி என்பது 

வரலாற்றின் இசையில்

அடுத்த இசைக்குறிப்புக்கு முன்னர்

ஓர் இடைநிறுத்தம் மட்டுமேயென 

எண்ணுதலன்றி 

ஆற்றிக்கொள்ள கைவசம் 

எம்மிடம் வேறு 

மாற்று வழிகள் இல்லை

-

எங்களால் இன்னும் 

நம்ப முடியாமல் இருக்கின்ற 

கேள்வி ஒன்று தான் 

இந்த தியாகங்களுக்கெல்லாம் 

என்ன பொருள்? 

இந்த இழப்புகளுக்கெல்லாம் 

என்ன பதில்? 

விளக்கின் அமைதி மொழி..

இருளின் கருவறையில் தனித்து நிற்கும் சுடரே,

நீ என் கண்களுக்கு மட்டுமல்ல, 

என் உயிரின் சாளரங்களுக்கும் வெளிச்சம்.

-

காலம் என்னும் கடலில் மிதக்கும் தீவுபோல,

உன் ஒளிவட்டம் என்னை அணைத்துக் கொள்கிறது

வெறுமையின் விளிம்பில் நின்று 

நீ காட்டும் வழியில் நடக்கிறேன்.

-

கற்பனையின் கரைகளில் உதிரும்

உன் ஒளித்துளிகள், 

என் நினைவுகளின்

நெற்றியில் பொட்டிட்டு அழகுபார்க்கின்றன,

ஒவ்வொரு இரவும் உன்னோடு

புதிய கதை பிறக்கிறது.

-

கருங்காட்டு நெருப்பின் குரலில்,

எரிமலையின் வேதனை சுமந்து பேசுகிறாய்.

"என் சுடர் என் நெஞ்சையே உருக்குகிறது" என

வார்த்தைகள் கனலாய் உதிர்கின்றன.

-

நிலாக்களின் கவிதையில்,

இரவு தன் இமைகளை மூடும் வேளையில்

உன் ஒளி பாடும் ரகசியப் பாடல்கள்

கனவுகளின் பறவைகள் உன் சுடரில் மிதக்கின்றன.

-

காட்டின் அடரிருளில் 

மறைந்து போன 

தொன்மைக் கதைகளை அகழ்ந்தெடுக்கிறாய்

உன் வெளிச்சத்தில் மிதக்கிறது

தொலைந்துபோன வீரர்களின் ஆயுதங்கள்

புதைந்துபோன பண்டைய நாட்களின்

பச்சைப் புல்வெளிகள்.

-

காற்றின் கரங்கள் உன்னை

அணைக்க முயலும்போதெல்லாம்

நீ அசைந்தாடி மீண்டும் எழுகிறாய், 

உன் துணிவில் தெரிகிறது

என் மூதாதையர் விட்டுச்சென்ற

அழியாத ஓர்மத்தின் சாயல்

-

இப்போது நீ என் கைகளில்

ஒரு குழந்தையின் இதயம்போல் துடிக்கிறாய்,

உன் வெளிச்சத்தில் நான் காண்கிறேன்

இன்னும் பிறக்காத காலத்தின் முகத்தை

இன்னும் சொல்லாத கவிதைகளின் முதல் வரிகளை

இன்னும் தொலைந்துபோகாத நம்பிக்கைகளின்

பச்சைக் கொடிகளை,

-

விளக்கே, நீ வெறும் ஒளியல்ல,

நீ என் தனிமையின் துணை

என் போராட்டங்களின் சாட்சி

என் கனவுகளின் காவலன்

என் வாழ்வின் விடியல்

-

இப்போது உன் சுடரில்

முற்காலமும் பிற்காலமும்

ஒரே நேரத்தில் மிதக்கின்றன

நீ எரியும் ஒவ்வொரு கணமும்

புதிய வரலாறு தன்னை எழுதுகிறது.. 

விடத்தின் நேர்மை..

கரிய மணிமுத்தாய் தெளிவாய்

கண்பார்க்க என் நாவில் வை

நஞ்சை 

பாலின் வெண்மையில் 

அதனை மறைக்காதே

ஏனெனில் 

அத்தனை நம்பிக்கையுடன் 

அதனை நான் அருந்தும் போது

நன்றி பொழியும் என் கண்கள்

உன்னைச் சங்கடப்படுத்தலாம் 

- 

நான் ஒரு திறந்த காயம்

நம்பிக்கை என்னும் 

பெருநோய் பிடித்தவன் 

நீ கொடுத்த ஒவ்வொரு 

துளியையும் தேனாய் நுகர்வேன்

ஆதலால் 

இது விடம் என்று சொல்

இருளை இருளாகவே கொடு

-

நஞ்சு நஞ்சாகவே இருக்கட்டும்

இறங்கும் போதே 

உதடுகளில் எரிந்து 

தொண்டை பிளக்கட்டும் 

நான் கண்களைத் திறந்தபடி குடிப்பேன்

மரணத்தை நேர்மையாகப்

பருகவே விருப்புகிறேன் 

உன் பொய்யை விட 

உண்மை என்னைக் கொல்வதையே

அதிகம் விரும்புகிறேன் 

ஏனெனில் நம்பிக்கை என்பது

என் இரத்தத்தில் ஓடும் ஆறு

அதனை மாசுபடுத்தாதே

-

தூய்மையாகக் கொல் 

தூய்மையாகச் செல்..

நிலையாமையின் புவியியல்..

பாறையின் மேல் விழும் பனித்துளி 

தன் நிலைகுத்தச்சை இழக்கிறது

பொருட்களின் புவியீர்ப்புக் கோட்பாடு 

பரிதவிக்கிறது,

இந்த இடைவெளியில்

சாய்வுமானியை நான் கையில் எடுக்கிறேன்  

குமிழி நடுங்குகிறது நினைவுகளின் பரப்பில்

-

வரலாற்றின் மிக நீண்ட

கடற்கரைப் புதைகுழிகளில்

நிலத்தடி நீரின் ஆதிமூலம் போல 

மூச்சுக் காற்று புதைந்திருக்கிறது 

வரலாற்றின் மண்ணில் 

கான மயிலின் தூவிகள் 

பழங்கால வேட்டையாடிகளின் 

அம்புகளாய் உதிர்கின்றன 

-

பனையின் வேர்கள் தொடர்கின்றன 

பூமியின் நடுவரை

மூதாதையர்களின் எலும்புகளை 

வீழாதிருத்தலின் ஆதாரமாய்

பற்றிக் கொள்கின்றன 

-

தோண்டும்போது கிடைக்கும் 

பழைய காலத்து முகத்தில் தெரிகிறது 

காலத்தின் கருப்பு வெளிச்சம்

பண்டைய எழுத்துகளைப் படிப்பது போல 

அந்த முகத்தின் மடிப்புகளை 

கைகளால் தடவுகிறேன்

-

களிறு சென்ற பாதச்சுவடுகளில் 

தேங்கியிருக்கிறது மழைநீர்

அந்தச் சிறு குளங்களில் 

தொல்பொருட் கண்ணாடி போல 

வானம் பிரதிபலிக்கிறது 

-

இப்போது நான் அறிகிறேன் 

இந்த மண்ணின் அடுக்குகளை,

ஒவ்வொரு அடுக்கிலும் புதைந்திருக்கிறது 

எங்களின் மொழியும், காலமும், வாழ்வும் 

சொந்த வேர்களைத் தேடி 

தோண்டிக் கொண்டே செல்கிறேன் 

-

பூமியின் நிழலில் சிக்கி 

திங்கள் கறுக்கிறது 

இந்த இருள்

ஒரு தொல்லியல் அகழ்வாய்வு

நான் கையில் பிடித்திருக்கும் 

சாய்வுமானியின் குமிழி

மெல்ல அசைகிறது 

காலத்தின் அனைத்து திசைகளிலும்

-

துன்பமும் இன்பமும் இரண்டு துருவங்கள்

அவற்றுக்கிடையே ஊசலாடுகிறது வாழ்க்கை 

சாய்வுமானியின் குமிழி போல

அந்த நடுநிலைக் கோட்டை,

பூமியின் ஈர்ப்பு மையத்தை 

நான் தேடுகிறேன்

-

எல்லாமே சாய்ந்திருக்கிறது 

ஏதோ ஒரு கோணத்தில்,

ஆனால் இந்தச் சாய்வுதான் 

பூமியின் சுழற்சியை உருவாக்குகிறது 

இதில் நிலைகுத்தென்பது ஒரு கனவு 

சமநிலை என்பது 

இன்னும் நடக்க வேண்டிய 

மிக நீண்ட பயணம்..

வாழ்வெனும் வட்டம்…

மணல்மேட்டில் வட்டமொன்று வரைந்தேன்

விரல்நுனியில் உதிர்ந்த மணல்

காயங்களின் வடுக்கள் போல் சிதறியது

இரவெல்லாம் அழுத கண்ணீரின்

உப்புக்கரிப்பு படிந்த மண்

-

அந்த வட்டத்தின் நடுவே

பச்சிளங் குழந்தையின் முதல் அழுகுரல்

முதியவனின் இறுதி மூச்சு

ஒரே நொடியிற் கேட்கிறது

பிறப்பும் இறப்பும்

இடைவெளியற்ற வட்டத்தின்

இரு முனைகள்

-

என் தாத்தாவின் தாத்தா விதைத்த

மாமரத்தின் பழுத்த விதை

என் பேரன் பேத்தியின் கையில்

முளைவிடும் வரை

எத்தனை வட்டங்கள்

எத்தனை பிறப்புகள்

எத்தனை சாவுகள்

-

நேற்று இன்றாகி

இன்று நாளையாகி

நாளை மீண்டும் நேற்றாகும்போது

காலம் என்ற சக்கரத்தில்

நாம் அனைவரும்

அரைக்கப்படும் தானியங்கள்

-

வட்டத்தின் விளிம்பில் நின்று

உள்ளே எட்டிப் பார்க்கிறேன்

கருவறையில் துடிக்கும் சிசுவின்

இதயத்துடிப்பும்

மயானத்து வெடிமரத்தின்

இலையுதிர்வும்

ஒரே வட்டத்தின்

இரு பக்கங்கள்

-

மழைத்துளி விழும் குளத்தில்

வட்டம் வட்டமாய் பரவும் அலைகள் போல

ஒவ்வொரு துயரமும்

ஒவ்வொரு மகிழ்ச்சியும்

ஒவ்வொரு பிரிவும்

ஒவ்வொரு சேர்க்கையும்

வட்டமிட்டு வட்டமிட்டு

விரிந்து கொண்டே போகிறது

-

இந்த வட்டத்தின் மையப்புள்ளியில்

நான் ஒரு துரும்பு

என் பிறப்பும் இறப்பும்

என் கண்ணீரும் சிரிப்பும்

என் காதலும் வேதனையும்

என் கனவும் நினைவும்

எல்லாமே அந்த வட்டத்தின்

எல்லையற்ற சுழற்சியில்

கரைந்து போகும் புள்ளிகள்

-

ஆனால்...

வட்டம் மட்டும் நிலைத்திருக்கிறது

காலத்தின் கருக்குழியில்

கருவாகி பிறந்து இறந்து

மீண்டும் பிறக்கும்

முடிவற்ற பயணத்தின்

முதலும் முடிவும்,

வட்டம் கீறிய வழியிற் தான்

புதிராகக் கிடக்கிறது

வாழ்வின் உதிர்வும்

துளிர்ப்பும்..

இலையும் மழையும் - வாழ்வு..

மரத்தின் விரல்நுனியில் நடுங்கும்

ஈர இலைகளை

இறகுகள் கொண்டு வருடுகிறது 

காற்று 

அவை தங்கள் தனிமையின்

கதைகளை கசியவிடுகின்றன 

-

பனித்துளி போல் மிதந்து

பவள நிறத்தில் பிரகாசிக்கும்

விடைபெறும் கணங்கள்,

நீர்த்திவலைகளாய் நெகிழ்ந்து வீழும்

நேற்றைய நினைவுகள்

-

கிளையின் கைவிரல்களில் இருந்து

கீழே நழுவும் ஒவ்வொரு இலையும்

கரைந்து போகும் கனவின்

கண்ணாடித் துண்டுகள்,

காலம் அவற்றை முத்தமிடுகிறது.

-

மரத்தின் பழைய வலிகளை

மழைத்துளிகள் கழுவிச் செல்கின்றன

வண்ண இலைகளின் வழியே

வானத்தின் கருணை கசிகிறது 

-

பனிக்கூட்டில் இருந்து பிரிந்து வரும்

பால்வெளி ஒத்த பனித்துளி போல

பிரிவின் வலி மென்மையானது 

விடுதலையின் சுவை இனிமையானது 

வீழ்தலின் சுவை அலாதியானது 

-

இலைகள் விழும் ஒலியில்

இசைக்கப்படுகிறது வாழ்வின் கீதம்..

அதன் அர்த்தம் தெளிகிறது இப்போது 

காற்றின் கரங்களில் கரைவதே

காலத்தின் கனிவான மொழி..

நதியின் யாத்திரை..

குளிர்ந்த பனிக்காற்றில் 

உறைந்துபோன விரல்களால்

என் நினைவுகளை 

எழுதிக்கொண்டிருக்கிறேன்

-

காலத்தின் நீண்ட விளிம்பில் 

கண்ணாடி போல உடைந்து சிதறும் 

அலைகள் கரைகளின் நெஞ்சை 

அரித்தெடுக்கும் வலியோடு பாய்கின்றன

எத்தனை யுகங்களாய் இந்த ஓட்டம்

எத்தனை கண்ணீர்த் துளிகள் 

எத்தனை எத்தனை காதல் கதைகள்

-

மலைச்சிகரங்களின் உச்சியில்

மௌனமாய் உறங்கும் பனிப்படுக்கையில்

முதற் காலடி வைத்த நாளின் நினைவுகள்

இன்னுமென்னுள் உறைந்து கிடக்கின்றன.

பாறைகளின் எலும்புக் கூடுகளை

என் நீர்க்கரங்களால் தடவி

பல்லாயிரம் ஆண்டுகளின் கதையைப் படிக்கிறேன்

-

ஒவ்வொரு பள்ளத்தாக்கும்

ஒரு காதல் கடிதம்

ஒவ்வொரு சிற்றருவியும்

ஒரு கண்ணீர்த் துளி

-

மரங்கள் தங்கள் வேர்களால்

என்னை அணைத்துக்கொள்ள முயலும்போதெல்லாம்

என் உடலில் சிலிர்ப்பு பரவுகிறது

அவை விரித்த விரல்களில்

என் நீர் உறிஞ்சப்படும்போது

நான் தாயாகிறேன்

-

மீன்கள் என் மார்பில்

எழுதும் வண்ணக் கோலங்கள்

கரைந்து போகும் முன்னரே

புதிய வண்ணங்கள் பிறக்கின்றன

நான் கலைக்கூடமாகிறேன்

-

சூரியன் என் மேனியில் விழும்போது

நான் வானவில்லாகிறேன்

நிலவு என்னை முத்தமிடும்போது

நான் வெள்ளி விளக்காகிறேன்

இரவின் கருமையில்

நட்சத்திரங்களை மீட்டெடுக்கும்

கண்ணாடியாகிறேன்

-

காற்று என் முடியைக் கலைக்கும்போது

அலைகள் நடனமாடுகின்றன

பறவைகள் என் முகத்தில் 

தங்கள் நிழலைப் பதிக்கும்போது

நான் கண்ணாடியாகிறேன்

-

வழியில் சந்தித்த

ஒவ்வொரு உயிரையும்

என் நினைவுகளில் சுமந்தபடி

எங்கோ ஓர் துளியாய் பிறந்து

எல்லையற்ற பெருங்கடலை நோக்கி

அலைந்து கொண்டிருக்கிறேன்

-

கரைகளுக்குள் அடங்க மறுக்கும்

என் சுதந்திரத்தின் பாடல்

காலத்தின் செவிகளில் ஒலிக்கிறது

நான் ஓர் அனந்த யாத்திரை

முடிவில்லா பயணம்

முற்றுப்பெறாத காதல் கதை

-

கடலின் மார்பில் கரைவதற்கு முன்

இந்த உலகத்தின் அத்தனை வண்ணங்களையும்

என் நீரில் கரைத்து

கவிதையாக்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்..

காலமும் நாமும்..

காலத்தின் தோட்டத்தில்

நாம் எல்லோரும் பூக்கள்

மலர்கிறோம்

சிலர் விடியலில்,

சிலர் மாலையில்

சிலர் நள்ளிரவில்

ஆனால் எல்லோரும் மலர்கிறோம்

ஒவ்வொருவருக்கும்

ஒரு பருவகாலம் உண்டு

-

மரங்கள் இலைகளை உதிர்க்கின்றன

இதனை இழப்பென்கிறான் மனிதன்

புதுப்பிறப்பென்கிறது இயற்கை

இது வாழ்வின் தாளம் என்கிறது காலம்

-

வானத்தில் பறக்கும் பறவைகளுக்கு

பாதை தெரிவதில்லை

ஆனால் இலக்கு தெரிகிறது

அதுபோலவே நமக்கும்

நாளைகள் தெரிவதில்லை

ஆனால் வழி தெரிகிறது

-

ஒரு குழந்தை அழுகிறது

அதன் கண்ணீரில் ஒரு கடல் பிறக்கிறது

யாரோ ஒரு முதியவர் சிரிக்கிறார்

அவர் சிரிப்பில் ஒரு வானவில் விரிகிறது

இரண்டுக்கும் இடையே

காலம் ஊஞ்சலாடுகிறது

-

காலம் என்பது

மூன்று பெண்கள் நெய்யும் துகில்

ஒருத்தி நேற்றின் நினைவுகளால் நெய்கிறாள்

ஒருத்தி இன்றின் நிகழ்வுகளால் நெய்கிறாள்

ஒருத்தி நாளையின் கனவுகளால் நெய்கிறாள்

மூவரும் ஒரே நூலால் நெய்கிறார்கள்

அந்த நூலைத்தான் அன்பென்கிறோம்

-

ஆழமான நதியின் கரையில் அமர்ந்து

நீரோட்டம் அப்படியே நிற்பதாய்

எண்ணும் பயணியைப் போல

காலம் நம்மைக் கடந்து செல்வதாக

நாம் நினைக்கிறோம்

ஆனால் உண்மையில்

நாம்தான்

காலத்தைக் கடந்து செல்கிறோம்

-

எனவே என் அன்பே

காலம் என்பது

வெறும் அளவுகோல் அல்ல

அது ஒரு பாடல்

நாம் அதன் சந்தம்

அது ஒரு நடனம்

நாம் அதன் அசைவுகள்

அது ஒரு கவிதை

நாம் அதன் சொற்கள்..