மணல்மேட்டில் வட்டமொன்று வரைந்தேன்
விரல்நுனியில் உதிர்ந்த மணல்
காயங்களின் வடுக்கள் போல் சிதறியது
இரவெல்லாம் அழுத கண்ணீரின்
உப்புக்கரிப்பு படிந்த மண்
-
அந்த வட்டத்தின் நடுவே
பச்சிளங் குழந்தையின் முதல் அழுகுரல்
முதியவனின் இறுதி மூச்சு
ஒரே நொடியிற் கேட்கிறது
பிறப்பும் இறப்பும்
இடைவெளியற்ற வட்டத்தின்
இரு முனைகள்
-
என் தாத்தாவின் தாத்தா விதைத்த
மாமரத்தின் பழுத்த விதை
என் பேரன் பேத்தியின் கையில்
முளைவிடும் வரை
எத்தனை வட்டங்கள்
எத்தனை பிறப்புகள்
எத்தனை சாவுகள்
-
நேற்று இன்றாகி
இன்று நாளையாகி
நாளை மீண்டும் நேற்றாகும்போது
காலம் என்ற சக்கரத்தில்
நாம் அனைவரும்
அரைக்கப்படும் தானியங்கள்
-
வட்டத்தின் விளிம்பில் நின்று
உள்ளே எட்டிப் பார்க்கிறேன்
கருவறையில் துடிக்கும் சிசுவின்
இதயத்துடிப்பும்
மயானத்து வெடிமரத்தின்
இலையுதிர்வும்
ஒரே வட்டத்தின்
இரு பக்கங்கள்
-
மழைத்துளி விழும் குளத்தில்
வட்டம் வட்டமாய் பரவும் அலைகள் போல
ஒவ்வொரு துயரமும்
ஒவ்வொரு மகிழ்ச்சியும்
ஒவ்வொரு பிரிவும்
ஒவ்வொரு சேர்க்கையும்
வட்டமிட்டு வட்டமிட்டு
விரிந்து கொண்டே போகிறது
-
இந்த வட்டத்தின் மையப்புள்ளியில்
நான் ஒரு துரும்பு
என் பிறப்பும் இறப்பும்
என் கண்ணீரும் சிரிப்பும்
என் காதலும் வேதனையும்
என் கனவும் நினைவும்
எல்லாமே அந்த வட்டத்தின்
எல்லையற்ற சுழற்சியில்
கரைந்து போகும் புள்ளிகள்
-
ஆனால்...
வட்டம் மட்டும் நிலைத்திருக்கிறது
காலத்தின் கருக்குழியில்
கருவாகி பிறந்து இறந்து
மீண்டும் பிறக்கும்
முடிவற்ற பயணத்தின்
முதலும் முடிவும்,
வட்டம் கீறிய வழியிற் தான்
புதிராகக் கிடக்கிறது
வாழ்வின் உதிர்வும்
துளிர்ப்பும்..
