காலமும் நாமும்..

காலத்தின் தோட்டத்தில்

நாம் எல்லோரும் பூக்கள்

மலர்கிறோம்

சிலர் விடியலில்,

சிலர் மாலையில்

சிலர் நள்ளிரவில்

ஆனால் எல்லோரும் மலர்கிறோம்

ஒவ்வொருவருக்கும்

ஒரு பருவகாலம் உண்டு

-

மரங்கள் இலைகளை உதிர்க்கின்றன

இதனை இழப்பென்கிறான் மனிதன்

புதுப்பிறப்பென்கிறது இயற்கை

இது வாழ்வின் தாளம் என்கிறது காலம்

-

வானத்தில் பறக்கும் பறவைகளுக்கு

பாதை தெரிவதில்லை

ஆனால் இலக்கு தெரிகிறது

அதுபோலவே நமக்கும்

நாளைகள் தெரிவதில்லை

ஆனால் வழி தெரிகிறது

-

ஒரு குழந்தை அழுகிறது

அதன் கண்ணீரில் ஒரு கடல் பிறக்கிறது

யாரோ ஒரு முதியவர் சிரிக்கிறார்

அவர் சிரிப்பில் ஒரு வானவில் விரிகிறது

இரண்டுக்கும் இடையே

காலம் ஊஞ்சலாடுகிறது

-

காலம் என்பது

மூன்று பெண்கள் நெய்யும் துகில்

ஒருத்தி நேற்றின் நினைவுகளால் நெய்கிறாள்

ஒருத்தி இன்றின் நிகழ்வுகளால் நெய்கிறாள்

ஒருத்தி நாளையின் கனவுகளால் நெய்கிறாள்

மூவரும் ஒரே நூலால் நெய்கிறார்கள்

அந்த நூலைத்தான் அன்பென்கிறோம்

-

ஆழமான நதியின் கரையில் அமர்ந்து

நீரோட்டம் அப்படியே நிற்பதாய்

எண்ணும் பயணியைப் போல

காலம் நம்மைக் கடந்து செல்வதாக

நாம் நினைக்கிறோம்

ஆனால் உண்மையில்

நாம்தான்

காலத்தைக் கடந்து செல்கிறோம்

-

எனவே என் அன்பே

காலம் என்பது

வெறும் அளவுகோல் அல்ல

அது ஒரு பாடல்

நாம் அதன் சந்தம்

அது ஒரு நடனம்

நாம் அதன் அசைவுகள்

அது ஒரு கவிதை

நாம் அதன் சொற்கள்..