சேர்ந்திருந்தும்
தனித்திருந்த வாழ்வில்
இன்மையும் வெறுமையும்
படரும் காலத்தில்
மென்மையும் அன்பும் நிறைந்த
ஒரு கரத்தை
விதி முன்னே நீட்டுகிறது
துளி நீருக்கு ஏங்கும்
பாலைவனத் தாகம்
பற்றிக் கொள்கிறான்
ஈரம் கசியும் அவளின்
உள்ளங்கையை கோர்த்தபடி
நடக்க, நடக்க
எங்கும் துளிர்க்கிறது பசுஞ்சோலை
மீண்டும் விதி
காதில் ஏதோ கிசுகிசுக்க
பூவிலிருந்து இயல்பாய் அவிழும் இதழென
பற்றி இருந்த விரல்களை
ஒவ்வொன்றாய் விடுவிக்கிறாள்
அன்பின் சுனையில் துளிர்த்த
பாலைவனப் பசுஞ்சோலை
மணற்புயலில் காணாமற் போய் விடுறது
பற்றி நடந்த பழக்கத்தில்
ஒற்றையாய் காற்றில் வீச முடியாமல்
அவன் கைகள்
ஒளிவிழும் இடமெங்கும்
இருள் நிழல்
கலங்கரை விளக்காய் இருந்தவன்
கல்லறை இருளாய் ஆகினான்
துறைமுகம் அற்ற கப்பலாய்
வாழ்வு..
